कितीही करा तुझं मन काही भरत नाही. तुझं आपलं नेहमी चालूच असतं, माझ्यासाठी कधी हे केलं का? ते केलं का? तू कधीच समाधानी नसते.
पण, अस नाही होे…. स्त्री समाधानी असते जेव्हा तिला तिच्या मनासारखा जोडीदार मिळतो….
स्त्री समाधानी असते जेव्हा तिची मुलं शाळेत निबंध लिहताना my best friends my mom and dad असे लिहतात.
स्त्री समाधानी असते तेव्हा, जेव्हा चार लोकांसमोर तीच कौतुक नवरा मोठ्या अभिमानाने करतो….
स्त्री समाधानी असते तेव्हा , जेव्हा तिचा नवरा त्याच्या प्रत्येक यशात तिला सहभागी करून घेतो…
स्त्री समाधानी असते तेव्हा , जेव्हा तिचा नवरा म्हणतो, व्वा ! काय चव आहे तुझ्या हाताला….. मुलं जेव्हा म्हणतात मम्मा तुझ्या सारख जेवण कुणीच बनवत नाही ग…..
स्त्री समाधानी असते तेव्हा, जेव्हा नवरा कामावरून येताना सहज एखादा गजरा आणतो. आणि तिच्या केसात माळतो.
स्त्री समाधानी असते तेव्हा , जेव्हा सासुसासरे अभिमानाने सांगतात हया आमच्या सुनबाई आहेत.. छे! सुनबाई नाहीच हो, ही तर आमची लेक हो!!!
स्त्री समाधानी असते तेव्हा, जेव्हा सून म्हणते आई छान दिसतेयहं ही साडी तुम्हाला..
स्त्री समाधानी असते, तेव्हा, जेव्हा नातवंड आजी आजोबांनाही आपल्या बरोबर फिरायला घेऊन चला असा आईबाबांकडे लाडिक हट्ट करतात.
स्त्री समाधानी असते तेव्हा , जेव्हा मुलगा जाता-येता आई जेवलीस का? बाबा कुठे आहेत ग, जेवले का ? असे विचारतो
स्त्री समाधानी असते तेव्हा जेव्हा चौकोनी कुटूंबात आई बाबांना महत्वाचं स्थान असतं
स्त्री समाधानी असते तेव्हा, जेव्हा तिला घरातील प्रत्येक गोष्टीत सहभागी केलं जातं…. आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे स्त्री समाधानी जेव्हा होते तिला तिच्या नवरयाचे हवे तसे प्रेम मिळते……. स्त्री मग ती कोणत्याही वयाची असू दे तिच्यात प्रेम,माया,क्षमा सगळं असतं तिला दुर्लक्षित करू नका…. ती आपल्या घरची लक्ष्मीच आहे, तिला तीच स्थान द्या… तिला दुर्लक्षित केले की ,ती भांडायला उठते म्हनून ती कजाग, उद्धट होते पण, जेव्हा जेव्हा तिच्या मनाविरुद्ध आणि चुकीचे घडत आहे त्या- त्या वेळी शक्तीने जन्म घेतला आहे…. म्हणून स्त्री लक्ष्मी आहे तिला तिचं स्थान द्या….. छोट्या छोट्या गोष्टीत पण सुख मानणारी ही एक निसर्गाची सुदंर कलाकृती आहे….
कार जर बाहेर काढायची म्हणले तरी उगाच फालतू चौकशा करणे.
उठले की एखाद्या कॉलेजात जाणाऱ्या मुलाला लाजवेल असे मोबाईल वर बसणे.
उगाचच चट्ट्यापट्याची अंडरवेअर घालून गेटमधे कींवा मागच्या दारात उभे रहाणे.
बिनकामाचे फोन करुन उगाचच काड्या करत बसणे.
येणाऱ्या जाणाऱ्या ला उगाचच एखाद्या नातेवाईका विषयी गाऱ्हाणी सांगत बसणे आणि स्वतःचे हसे करुन घेणे.
नातवांचे मित्र/ मैत्रिणी दारात खेळायला आले की अंगावर खेकसणे म्हणजे ते परत येऊच नयेत. 😂
कुठे बाहेर जायचे म्हणले तरी कार मधे पुढे बसायचा यांचाच मान आणि परत वर Driving चे धडे. गाडी जरी चालवायला येत नसली तरी. 😂
एखादे आवडते सिरीयल/सिनेमा लागला म्हणून बघत बसले की यांची फालतू बातम्या बघायची वेळ.
बजेट, संसद सभागृहातला गोंधळ समजत नसला तरी वेड्यासारखे tv वर बघत बसणे.
सर्वांचे एकमत झाले असताना मला का विचारले नाही म्हणून रुसणे आणि विचारले असताना मला कशाला विचारता म्हणून झटकून टाकणे. 😠
आपल्याला मोबाईल मधले फार कळते हे समवयिन असलेल्या म्हाताऱ्या ला दाखवताना काहीतरी सेटींग चेंज करणे आणि सरते शेवटी फोटो सगळे उडाले फोन नंबर दिसत नाहीत म्हणून कांगावा करणे. 😂
एखादी गोष्ट नवीन करताना eg, घरातील फर्निचर, फॅब्रीकेशन उगाच स्वतःच्या कारागीराला बोलवून ती गोष्ट चौपट खर्च करुन ठेवणे आणि ती कीतीही वेडीवाकडी असली तरी जाणाऱ्या येणाऱ्या ला दाखवून हसे करुन घेणे. 😜
उगाचच जूने वाहन उदाहरणार्थ Scooter अथवा मोटरसायकल न विकता ठेऊन देणे, कधीतरी काढून उगाच फार मोठ्ठा मेकॅनीक असल्यासारखे कीका मारत बसणे, प्लग साफ करत बसणे, नेमके यावेळेस नातवाची मैत्रिण अथवा सूनेची भीशी असते नाहीतर मुलाचे साहेब घरी येणार असतात. 😂.
लाईटबील फोनबील जास्त येते म्हणून जाता येता लाईट बंद करणे, आणि आपण फोनवर बोलताना रागाने पहाणे आणि स्वतः फोनवरुन कोणाबरोबर तरी तासनतास कीडे कागाळ्या करत बसणे. 😜
संध्याकाळी बागेत फिरायला जाणे आणि तासन् तास बाकडे आडवून बसून राहणे. 😂
पिवळी गोळी नीळी गोळी अशाप्रकारे गोळ्यांची नावे लक्षात ठेवणे म्हणजे डॉक्टर तपासायला आला की वेडाच व्हावा 😂😂😂😂
एकेकाळी माझे लग्न झालेले नव्हते आणि मी एकटा राहात होतो.
मला घरात बूट घालून वावरायला काहीही प्रॉब्लेम नव्हता. मी तेच बूट घालून सर्वत्र वावर करत होतो. मग मी लग्न केले. बूट दाराबाहेरच काढायचे असतात हे अमोघ ज्ञान मला प्राप्त झाले.
आंघोळ करून आलो की मी टॉवेल बेडवर टाकायचो, संध्याकाळी घरी परत आलो की तो टॉवेल वाळलेला असायचा. बेडला पण गारगार वाटत असणार. पण मग मी लग्न केले आणि टॉवेलने दोरी धरली ( म्हातारीने खाट धरली अश्या टोनमध्ये वाचावे ) आणि बेडच्या नशिबातला गारठा नष्ट झाला.
एकेकाळी जेंव्हा मी एकटा राहायचो तेंव्हा फ्रीजला माहीत नव्हते की त्याच्या अतिशील कप्यात मैदा, रवा वगरे पण ठेवातात. काल का परवा मी अतिशील कप्प्याला एकांतात रडतांना ऐकले. काय झाले म्हणून विचारावे तर तो म्हणाला तुझ्या बायकोने मला गरम मसाला सांभाळायला दिला आहे रे. त्याचे सांत्वन करायला लागलो तर अवघा फ्रीज रडायला लागला. का रे बाबा काय झाले असे मी म्हणायचं अवकाश, त्याने बिस्किटाचे पुढे माझ्यावर फेकले आणि म्हणाला, लग्न करायच्या आधी ठेवायचा का कधी बिस्किटे फ्रीजमध्ये.
एकेकाळी माझे लग्न झालेले नव्हते. मी गावभर चतकोर चड्डीत फिरायचो. माझ्याकडे कोणीही वाईट नजरेने बघत नसे किंवा शिट्टी मारत नसे. पण मग मी लग्न केले आणि स्वतःच्या घरातल्या हॉलमध्ये देखील चतकोर चड्डीत येणे माझ्यासाठी खून करण्या इतका मोठा गुन्हा झाला. दूध भाजी आणायला देखील मी फुल पॅन्टमध्ये जाऊ लागलो. माझी आग उगलती जालीम जवानी झाकायला बायकोने डोक्यावर मफलर टाकायचे अनेक प्रयत्न केले आहेत पण उन्हाने माझी बाजू लढवत मला सांभाळून घेतले आहे.
एकेकाळी माझे लग्न झाले नव्हते आणि माझ्याकडे सहा पांढरे शर्ट आणि सहा निळ्या जीन्स होत्या. आता लग्न झाल्यावर माझ्याकडे फ्लोरोसंट ग्रीन, रेड, पिंक, ब्ल्यू, मरून, येलो रंगाचे पण शर्ट आहेत.
एकेकाळी माझे लग्न झाले नव्हते आणि गाय म्हैस बकरी वगरे माझ्यासाठी साधे प्राणी होते, दूध देणारे. लग्न झाले आणि इईईईई म्हशीचे दूध कोणी पिते का असा शोध मला लागला. गाईचे दूध म्हणजे अमृताचा प्याला असे समजून मी नाक बंद करून प्यायला लागलो.
एकेकाळी माझे लग्न झाले नव्हते. मी भसकन माझ्या मित्राच्या घरी जात असे, त्यांच्या किचनमध्ये घुसून कोणत्याही डब्यात हात घालत असे. सोफ्यावर मांडी घालून फतकल मारत असे, रात्री बे रात्री टीव्हीवर काहीतरी बघत काकू चहा टाका न असे सांगत असे. मग माझे लग्न झाले. आता मी मित्राच्या घरी जातो, टेबलावर मस्त चकल्या असतात, घट्ट दही असते पण माझ्या गब्बरने माझे हात छाटलेले असल्याने त्या चकल्या मला उचलता येत नाही, टीव्हीवर आपल्याला हवे ते चॅनेल लावता येत नाही आणि जीभ छाटलेली असल्याने काकू चहा टाका असे सांगता येत नाही.
एकेकाळी मी अलग्न होतो, गर्लफ्रेंड होती. गर्लफ्रेंड भारी होती. बोल्ड होती, मॉडर्न होती, पण मग आम्ही घोडचूक केली. लग्न केले. का तर म्हणे आग आणि लोणी एकत्र न जळता राहू शकत नाही. गर्लफ्रेंड बायको झाली आणि घरात लोकशाही जाऊन हिटलरशाही आली.
आता मी वाघावर स्वार झालो आहे. उतरलो की माझी शिकार होणार हे पक्के आहे !!!!
व्यक्ती कधी स्ट्रेसमधे जाऊन आत्महत्या किंवा काय भयानक निर्णय घेईल काहीच सांगता येत नाही. पण काहीवेळा अशावेळी एखादी अशी घटना घडते की त्या व्यक्तीचे जीवनच बदलून जाते.
मुंबई – अलिबाग मुख्य रस्त्यावरील एका छोटेखानी पिकनिक स्पाॅटचे एक गांव. त्या गावातील एका व्यक्तीची ही गोष्ट.
बावीस वर्षांचा तरूण मुलगा. सुशिक्षित व रोज दोन घास मिळतील अशा शेतकरी कुटुंबातला. काही कारणाने दोन वर्षांपूर्वी त्यांच्या शेतात भात झाला नाही. शेतातून येणार्‍या भात व वालावर वर्ष काढणार्‍या कुटुंबाला पीक न आल्याने अर्थातच वर्षभर खायचं काय हा प्रश्न पडला होता. वडील , मोठा भाऊ व हा मुलगा रोजंदारीवर काम मिळेल ते करू लागले. पण रोज काम मिळेल याची काहीच खात्री नाही. त्यामुळे उद्या जेवायचे काय? हा प्रश्न सतत ग्रासत असायचा.
याच विवंचनेतून या कुटुंबातील धाकट्या मुलाला स्ट्रेस ने गाठले. सतत विचित्र विचार करत हा मुलगा अनाकलनिय गोष्टी व निर्थक बडबड करू लागला. आईवडिलांना याला आता वेडबीड लागते की काय अशी भिती वाटू लागली. अचानक या मुलाने परवा आत्महत्या करायची असे निश्चित केले. पण आत्महत्या करण्या आधी कुटुंबातील सर्वांना कांदाभजी खायला घालायची असा त्याने विचार केला.
दुसर्‍या दिवशी आईच्या कडून थोडे पैसे घेऊन त्याने कांदाभजी बनविण्यासाठीचे सर्व साहित्य स्वतः जाऊन आणले. दुपारी हा मुलगा साग्रसंगीतपणे कांदाभजी तयार करणास घरा बाहेरील चुलीजवळ बसला. भजी तेलात सोडून खमंग होण्याची वाट बघत बसलेला असतानाच एक व्यक्ती पत्ता विचारण्यासाठी अचानकपणे या मुलाजवळ पोहोचला. कांदाभज्यांच्या खमंग वासाने पत्ता विचारण्याऐवजी या मुलाजवळ दोन प्लेट भजी देशील का अशी विचारणा केली. मुलाला “धंदा” वगैरेची काहीच कल्पना नव्हती. तो मुलगा त्या अनोळखी व्यक्तीला म्हणाला दादा पैसे नको.. माझ्याकडून अशीच घ्या ही भजी..
त्या व्यक्तीने जास्त विचार न करता तिथेच बसून भजी खाण्यास सुरवात केली. कुरकुरीत चविष्ट कांदाभजी त्याला जबरदस्त आवडली. भजी खात असतानाच त्या व्यक्तीचे व मुलाला पत्ता विचारला. मग काय करतोस , शिक्षण किती, घरी कोण कोण आदी साधारण गप्पा सुरू झाल्या. बोलता बोलता तो व्यक्ती या मुलाला म्हणाला उद्या संध्याकाळी सहा साडे सहा वाजता इथूनच परत जाईन.. मला पाच सहा प्लेट कांदाभजी बनवून ठेव.. पण त्याचे मात्र पैसे घ्यायचे..
हे ऐकल्यावर तो मुलगा रडायला लागला.. आणि त्या व्यक्तीला म्हणाला.. दादा.. उद्या भजी नाय मिळणार.. तुम्ही नका येऊ इकडे उद्या.. सदरचा प्रसंग जरा विचित्रच होता. ती व्यक्ती थोडी विचारात पडली की हा असं का बोलतोय.. थोडा वेळाने तो मुलगा जरा शांत झाला. मग ती व्यक्ती त्या मुलाला म्हणाली चल जरा गांव दाखव तुमचा.. थोड्या नाराजीनेच तो मुलगा त्या व्यक्ती बरोबर निघाला. चालताना बोलता बोलता त्या व्यक्तीने या मुलाच्या मनात नेमकं चाललंय तरी काय? याचा वेध घेण्याचा प्रयत्न सुरू केला. अखेरीस बोलण्याच्या ओघात तो मुलगा त्या व्यक्तीला म्हणाला. दादा मी उद्या या जगत नसेन.. म्हणूनच आज मी आईबाबांना आवडतात ती कांदाभजी करून खायला घातली.. आणि पुन्हा रडू लागला.
अखेरीस त्या व्यक्तीने त्या मुलाला थेट विचारलं.. का करतो आहेस आत्महत्या?? या अनपेक्षित प्रश्नाने तो मुलगा स्तब्ध झाला. त्या व्यक्तीने मुलाला धीर देत देत विचारलं तुझा आणि तुझ्या कुटुंबाचा प्रश्न नक्की सुटणार आहे आत्महत्या करून?? यावर त्या मुलाकडे ठोस उत्तर नव्हतं. पण काही वेळाने तो मुलगा म्हणाला दादा.. जगायचं तरी कसं?? ना भात ना वाल.. ना काम मिळतंय रोज.. नाही बघवत आईवडिलांची ही परिस्थिती.. मग ती व्यक्ती त्या मुलाला म्हणाली की.. उद्या तुझी बाॅडी बघून आनंद होईल का तुझ्या आईवडीलांना?? त्यापेक्षा काहीतरी उद्योगधंदा कर.. आता तो मुलगा त्या व्यक्तीवर थोडा वैतागून म्हणाला.. पैसे नको धंदा करायला.. बोलायला काय जातंय.. धंदा कर..
यावर त्या व्यक्तीने मुलाला सुचवलं की तू कांदाभजी इतकी भन्नाट बनवतोस.. मग तीच का नाही विकत.. जे भांडवल लागेल ते मी देतो.. धंदा कर पैसे जमव.. आणि जमलं तर हळूहळू परत कर पैसे.. हो ना करता करता तो मुलगा तयार झाला. त्या व्यक्तीने त्याला विचारलं किती लागतील तुला पैसे? मुलगा आता धंद्याचा विचार करू लागला होता. थोडा विचार आकडेमोड करून तो बोलला भजी बनवायला घरातलं बाकी सामान आहे.. झारा, कढई आणि तेल – कांदा – बेसन लागेल आणायला.. त्या व्यक्तीने त्याला विचारलं तरी अंदाजे किती लागतील.. तो मुलगा म्हणाला दोन तीन हजार तरी लागतील. त्या व्यक्तीने या मुलाला वडखळ एटीएम मधून पाच हजार काढून दिले. मुलाला आता आशेचा सूर्योदय दिसत होता. त्याने वडखळ येथून लगेच काही सामान घेतलं आणि त्या व्यक्तीच्या गाडीत ठेवलं. धंदा कुठे लावणार याची जागा दाखवण्यसाठी तो मुलगा त्या व्यक्तीच्या पाया पडत आनंदाने रडत रडत म्हणाला.. दादा इथे या आडोशाला लावतो उद्या धंदा.. तुम्ही नक्की या.. भजी खायला.. त्या व्यक्तीने मुलाला सांगितले की भजी तर खाईनच पण त्या बरोबर छान गोड चहा ही हवा.. मुलगा जे समजायचं ते समजला.. आणि म्हणाला हो दादा.. चहा पण ठेवतो उद्यापासून.. पण तुम्ही नक्की या..
ती व्यक्ती त्या मुलाचा निरोप घेऊन तेथून निघाली. दुसर्‍या दिवशी धंदा लागलाय का हे दूरूनच गाडीतून पाहून समाधानाने निघून गेली. हळूहळू त्या मुलाचा धंदा व्हायला लागला. मुलगा रोज त्या व्यक्तीची वाट पहात इमाने इतबारे त्या व्यक्तीकडून घेतलेले पैसे हळूहळू जमा करू लागला.
अखेरीस दोन वर्षांनी ती व्यक्ती चहा घेण्यासाठी एका स्टाॅलवर थांबली व एक चहा अशी ऑर्डर तेथील मुलाला दिली. त्या व्यक्तीचा आवाज ऐकून पाठच्या बाजूची ताडपत्री बाजूला सारत एका मुलाने त्या व्यक्तीला दादा.. तुम्ही आलात अशी आनंदाने हाक मारली.. त्या मुलाला पाहिल्यावर त्या व्यक्तीला सदर घटना आठवली.. आणि त्याने त्या मुलाला विचारलं अरे इकडे कुठे?? कसा आहेस? धंदा कसा चाललाय?? पटापट खुर्ची ठेऊन ती साफ वगैरे करत त्या मुलाने त्या व्यक्तीला हाताने धरून बसा बसा करत खुर्चीत बसवले.. पाण्याची बाटली समोर ठेवली.. एक मिनिट दादा म्हणत पटकन नवी कांदाभजी बनवून ती प्लेट आणि घट्ट गोड चहा त्या व्यक्ती समोर ठेवला.. स्वतः पायाशी बसून दादा धंदा छान चाललाय, घराला पत्रे घातले, पाॅवर टिलर घेतला, सेकंड हॅन्ड बाईक घेतली आदी सर्व सर्व गोष्टी डोळेभरून सांगू लागला..
तोपर्यंत चहा कांदाभजी संपली होती. त्या व्यक्तीने हात धूवून त्या मुलाला शंभरची नोट दिली. पैसे पाहून तो मुलगा म्हणाला काय दादा.. पैसे काय देता.. तुमचंच दुकान आहे.. आणि तुम्ही दिलेले पैसे पण मी जमा केलेत तुम्हाला परत द्यायला.. आणि पटकन एका डब्यात रुमालात बांधून ठेवलेले पैसे हातात घेऊन तो म्हणाला रोज वाट बघायचो तुमची.. तुम्ही आलातच नाही.. मला तुमचं नाव पण नाही माहिती.. कसं शोधणार तुम्हाला.. मग है पैसे जमा झाल्यावर यात बांधून ठेवले.. तुम्हाला परत द्यायला..
हे सर्व पाहून ती व्यक्ती पार हरखून गेली. दोन वर्षांपूर्वीचा तो निराश मुलगा आजचा उद्योजक झाला होता. त्या व्यक्तीने ते पैसे त्या मुलाच्याच हातात परत ठेवत म्हटले.. तू हे पैसे दुसर्‍या कुणाला तरी दे.. त्याला धंदा शिकव..
आणि त्यालाही असेच करायला सांग..
बाकी श्रमाचि कृपा आहेच.. आणि ती व्यक्ती कांदाभज्यांच्या खमंग वासाने सेटल झालेल्या उद्योजकाला निरोप देत आपल्या पुढील प्रवासाला लागली.
“एखादी साधी घटनाही आयुष्य बदलवू शकते.. गरज असते ती परिस्थितीसमोर हार न मानता परिस्थितीचा हात हात घेऊन पुढे चालण्याची..”
*मैत्रीची पाठशाळा*
जगू नका जगावायला शिकवा आज एकाला वाचवले तर तो इतरांना स्वतः सारखे होऊ नये म्हणून प्रयत्न करेल…👍
