एकेकाळी माझे लग्न झालेले नव्हते आणि मी एकटा राहात होतो.

मला घरात बूट घालून वावरायला काहीही प्रॉब्लेम नव्हता. मी तेच बूट घालून सर्वत्र वावर करत होतो. मग मी लग्न केले. बूट दाराबाहेरच काढायचे असतात हे अमोघ ज्ञान मला प्राप्त झाले.

आंघोळ करून आलो की मी टॉवेल बेडवर टाकायचो, संध्याकाळी घरी परत आलो की तो टॉवेल वाळलेला असायचा. बेडला पण गारगार वाटत असणार. पण मग मी लग्न केले आणि टॉवेलने दोरी धरली ( म्हातारीने खाट धरली अश्या टोनमध्ये वाचावे ) आणि बेडच्या नशिबातला गारठा नष्ट झाला.

एकेकाळी जेंव्हा मी एकटा राहायचो तेंव्हा फ्रीजला माहीत नव्हते की त्याच्या अतिशील कप्यात मैदा, रवा वगरे पण ठेवातात. काल का परवा मी अतिशील कप्प्याला एकांतात रडतांना ऐकले. काय झाले म्हणून विचारावे तर तो म्हणाला तुझ्या बायकोने मला गरम मसाला सांभाळायला दिला आहे रे. त्याचे सांत्वन करायला लागलो तर अवघा फ्रीज रडायला लागला. का रे बाबा काय झाले असे मी म्हणायचं अवकाश, त्याने बिस्किटाचे पुढे माझ्यावर फेकले आणि म्हणाला, लग्न करायच्या आधी ठेवायचा का कधी बिस्किटे फ्रीजमध्ये.

एकेकाळी माझे लग्न झालेले नव्हते. मी गावभर चतकोर चड्डीत फिरायचो. माझ्याकडे कोणीही वाईट नजरेने बघत नसे किंवा शिट्टी मारत नसे. पण मग मी लग्न केले आणि स्वतःच्या घरातल्या हॉलमध्ये देखील चतकोर चड्डीत येणे माझ्यासाठी खून करण्या इतका मोठा गुन्हा झाला. दूध भाजी आणायला देखील मी फुल पॅन्टमध्ये जाऊ लागलो. माझी आग उगलती जालीम जवानी झाकायला बायकोने डोक्यावर मफलर टाकायचे अनेक प्रयत्न केले आहेत पण उन्हाने माझी बाजू लढवत मला सांभाळून घेतले आहे.

एकेकाळी माझे लग्न झाले नव्हते आणि माझ्याकडे सहा पांढरे शर्ट आणि सहा निळ्या जीन्स होत्या. आता लग्न झाल्यावर माझ्याकडे फ्लोरोसंट ग्रीन, रेड, पिंक, ब्ल्यू, मरून, येलो रंगाचे पण शर्ट आहेत.

एकेकाळी माझे लग्न झाले नव्हते आणि गाय म्हैस बकरी वगरे माझ्यासाठी साधे प्राणी होते, दूध देणारे. लग्न झाले आणि इईईईई म्हशीचे दूध कोणी पिते का असा शोध मला लागला. गाईचे दूध म्हणजे अमृताचा प्याला असे समजून मी नाक बंद करून प्यायला लागलो.

एकेकाळी माझे लग्न झाले नव्हते. मी भसकन माझ्या मित्राच्या घरी जात असे, त्यांच्या किचनमध्ये घुसून कोणत्याही डब्यात हात घालत असे. सोफ्यावर मांडी घालून फतकल मारत असे, रात्री बे रात्री टीव्हीवर काहीतरी बघत काकू चहा टाका न असे सांगत असे. मग माझे लग्न झाले. आता मी मित्राच्या घरी जातो, टेबलावर मस्त चकल्या असतात, घट्ट दही असते पण माझ्या गब्बरने माझे हात छाटलेले असल्याने त्या चकल्या मला उचलता येत नाही, टीव्हीवर आपल्याला हवे ते चॅनेल लावता येत नाही आणि जीभ छाटलेली असल्याने काकू चहा टाका असे सांगता येत नाही.

एकेकाळी मी अलग्न होतो, गर्लफ्रेंड होती. गर्लफ्रेंड भारी होती. बोल्ड होती, मॉडर्न होती, पण मग आम्ही घोडचूक केली. लग्न केले. का तर म्हणे आग आणि लोणी एकत्र न जळता राहू शकत नाही. गर्लफ्रेंड बायको झाली आणि घरात लोकशाही जाऊन हिटलरशाही आली.

आता मी वाघावर स्वार झालो आहे. उतरलो की माझी शिकार होणार हे पक्के आहे !!!!

😀😀😀😀😀

आज कॉलेजला सुट्टी होती.. बायको मुलांसोबत बाहेर गेली होती.. मी गच्चीत बसून पावसाचा आनंद घेत होतो…

आणि मला ते दिवस आठवायला सुरू झाले…

पावसाळ्याचे दिवस होते मी नुकताच कोल्हापूर ला रहायला आलो होतो.. अगदी आवडीने नाही पण जॉब तो मिळाला म्हणून मी lectureship स्विकारली होती… त्यामुळे मी तितकासा excited नव्हतो.. कोल्हापूर ला आल्यानंतर आठवड्यात माझं कॉलेज सुरू झालं… मी जॉईन झाल्यानंतर मला कळलं की माझा एक मित्र आशिष ही तिथेच जॉब करतो.. मी थोडा रिलँक्स झालो.. मग काय आमच्या गप्पा चांगल्या रंगायच्या.. तो एक वर्षापूर्वी लागला होता तिथे जॉबला लागला होता.. पहीला महीना असाच गेला.. मी बर्यापैकी रुळलो होतो..

एक दिवस असचं आमचं department सोडून canteen ला जात असताना दोन मुली canteen मधून बाहेर येताना दिसल्या.. मी त्यांना पहील्यांदा च पहात होतो.. त्यांचे लक्ष नव्हतं आमच्याकडे.. आशिष मला काहीतरी सांगत होता.. पण माझी नजर त्या मुलींमधल्या एकीवरुन हललीच नव्हती.. त्या दोन मिनीटात मी तिची प्रत्येक हालचाल टिपली होती.. मी आशिष बोलत असताना मी त्याला मध्येच विचारल… , “त्या कोण आहेत.?”

त्याने त्यांच्याकडे पाहिलं आणि म्हणाला , “ह्या… मानसी मँम आणि सुप्रिया मँम.. cs department”

“ ओ…” मी म्हणालो… इतक्यात त्या समोर आल्या..

आशिष त्यांच्यासोबत बोलू लागला.. त्याने माझी ही ओळख करून दिली..

“ मंदार ह्या मानसी मँम आणि ह्या सुप्रिया मँम cs department…”

मला तेव्हा तिच नाव कळलं मानसी.. किती सुंदर नाव आहे तितकीच सुंदर ती… तिने handsheak करता हात पुढे केला.. मी क्षणाचाही विलंब न करता लगेच हात तिच्या हातात दिला…. आशिष बोलण्याची वाट न पहाता मी स्वतःची ओळख स्वतः च करुन दिली..

“मी मंदार.. मंदार पाटील… Mechanical department.”

ती गोड हसली.. हसत हसत तिने माझा हात सोडला.. मी तिच्या चेहर्याकडे एकटक पाहत होतो… Formality म्हणून मी सुप्रिया च्या हातात ही हात दिला.. त्यानंतर त्या तिथून निघून गेल्या… मी मात्र मनाने अजूनही तिथेच होतो.. राहून राहून मला तिचं ते हस्य आठवत होत..

त्यानंतर माझी शोध मोहीम सुरू झाली… पण अजूनही मी confuse होतो.. नक्की मला ती आवडते की नाही.. एकदा पुन्हा त्याच canteen च्या वाटेवर ती मला दिसली.. मी आशिष सोबत होतो.. आणि ती सुप्रिया सोबत.. पण यावेळी ती canteen मध्ये चालली होती. आशिषने तिला आमच्यासोबत चहाला चला असा आग्रह केला… आणि ती तयार ही झाली…

पूर्ण चहा होईपर्यंत माझ्या तोंडून एक अक्षर ही निघालं नव्हतं.. निघणार तरी कसं जी रोज स्वप्नात येते ती समोर बसली होती.. तिच्यावरुन नजर हलली तर मला सुचेला ना बोलायचं… मी सार काही observe करत होतो, तिची चहाचा कप पकडण्याची पद्धत.. वाक्या-वाक्या ला बदलणारे तिचे हावभाव.. हसताना गालावर पडणारी छोटीशी खळी.. सार काही…

त्या दिवसानंतर ती माझ्याशी ही बोलायला लागली होती.. Semister बदलली आणि माझे lectures first year ला लागले… मी खूप वैतागून गैलो होतो lecture ला.. मला first year ला lecture नको होते.. कारण फक्त एकच होत दोन मजले उतरुन खाली जाव लागायचं.. माझं lecture सुटून पाच मिनीटे झाली होती.. मी तरीही क्लास मध्येच होतो.. इतक्यात दार नॉक झालं.. मी बाहेर आलो तर मानसी होती दारात.. मला पहाताच तिने छान smile दिली..

“ hi.. Good morning… तुमच lecture असत का आधीचं.. वाह… बरं झालं म्हणजे कधी लेट झाला तर तुम्ही extent कराल…”

“ हहह.. हो.. Sure why not.. तुम्ही या निवांत..”

“ ok..bbye नंतर भेटू..”

“ हा… Byee.,”

आता मी ते जिने चारदा उतरायला ही तयार होतो… मी नंतर रोज काही ना काही बहाण्याने तिचं lecture संपेपर्यन्त तिथेच थांबायचो.. आणि तिच्यासोबत वरती यायचो.. तिचं सगळं काही perfect असायचं.. Lecture ची वेळ, प्रत्येक dress ला suit होईल असाच look.. इतके दिवसात मी तिला इतक नक्कीच ओळखलं होतं की ती कुठेही adjust होऊ शकते.. अगदी high class party मध्ये सुद्धा आणि घरी सत्यनारायणाच्या पुजेला सुद्धा..

आमचं बोलणं आता फोनवर ही होत होतं.. तिला मनातल सांगायचं होत.. पण धाडस होत नव्हतं..

एक दिवस आशिष चा मला फोन आला..

“मंदार… यार प्रोब्लेम झालाय…”

“काय रे काय झाल..”

“तु कुठेस.. मी येऊ का रुमवर..”

“आश्या ये ना.. विचारतोस काय…”

आशिष येईपर्यंत मी tension मध्ये होतो.. काय झाल असेल.. मनात नाही नाही ते विचार येऊन गेले.. आशिष आला.. तो खूप depressed वाटत होता. मी काही विचारायच्या आधीच तो म्हणाला…

“यार… ती नाही म्हणली यार आता..”

“कोण..??? काय बोलतोय तू..??”

“मानसी..”

नाव ऐकून मी सुन्न झालो होतो.. “हे काय नवीन… मानसी.. माझी मानसी आशिष ला आवडते…”

त्याने त्याच उरलेलं बोलणं पूर्ण केल..

“मानसी नाही म्हणते रे… म्हणते की मी कधीच तसा विचार केला नाही.. आणि करु ही शकत नाही..”

मी निशब्द होतो बोलणार तरी काय होतो.. त्याच्या इतकाच मलाही धक्का बसला होता..

“तू कधी विचारलं तिला याबाबतीत..???” मी आशिष ला विचारलं..

“मला ती आधीपासून आवडते रे.. फक्त बोललो नव्हतो.. ती support करते प्रत्येक गोष्टीत मला.. आणि मी त्याचा अर्थ लावला की, तिला पण मी आवडतो..”

मी अजूनही confuse होतो काय react होऊ.. मी त्याच्या खांद्यावर हात ठेऊन बसून होतो. आशिष थोड्यावेळात झोपून गेला.. मी मात्र रात्रभर जागा होतो.. १०० वेळा आमचे जूने conversations वाचत.. तिचे ४ मेसेज आले होते पण मी एकही रिप्लाय केला नव्हता…

दुसऱ्या दिवशी कॉलेजमध्ये ती पुन्हा समोर आली.. पुन्हा त्याच उत्साहानं ती म्हणाली…

“ good morning.. Hows u..??? झोप नाही का झाली..”

अरेच्चा..!! हिने कस काय ओळखलं.. मी shock झालो..

“Good morning.. हा तब्येत बरी नाही..”

“ohhh take care.. का आलात मग… रेस्ट घ्यायची ना..”

“no.. Its fine..”

“still take care”

अस बोलून ती क्लास मध्ये गेली.. मी आज थांबलो नाही… थोड मन कठोर केल आणि तिला न सांगताच वर निघून आलो.. मी तिला avoid करायला सुरू केल होत.. मला माझा आशिष होऊ द्यायचा नव्हता.. जर नसेल मनात तर आहे ते नात सुद्धा गमवायचं नव्हतं.. मी तिला पाहायचो पण तिच्या नकळत.. अवघ्या ३ दिवसात तिला कळलं होतं ते.. आणि तिसर्या दिवशी संध्याकाळी तिचा मला फोन आला.. मी आजही तो दिवस विसरु शकलो नाही..”

(Present day)

“बाबा…”

मी गच्चीतून हॉलमध्ये आलो… बायको आणि मुलं परत आली होती.. विरेन विहान दोघे ही पळत पळत येऊन मला बिलगले..

“आई कुठे आहे..??”

“ही काय आली ना..”

“चला.. Change करा पटकन..” बायको मुलांना घेऊन रूम मध्ये गेली… इतक्यात door bell पुन्हा वाजली… मी दाराकडे पाहील..

“मानसी मंदार पाटील… पार्सल आहे..”

मी गालातल्या गालात हसलो.. तोपर्यंत ती पुन्हा बाहेर येऊन पार्सल घेऊन आत गेली ही.. “मानसी मंदार पाटील.. त्या दिवशी संध्याकाळी फोनवर हुंदके देत देत ती हेच म्हणली होती..

(Past day)

“hello.. मानसी मँम बोला ना..”

“dnt be formal tell me why are u ignoring me,.???

“मी.. आहो…”

तिच्या हुंदका ऐकू आला मला इतक्यात..

“मानसी काय झाल..,,”

“तेच मी विचारत आहे ना मी.. का avoid करत आहेस मंदार..??”

ती एकेरी नावाने बोलावत होती..

“अग.. तस काही नाही आहे..”

“मग कस आहे.. मंदार can I ask something.???”

“yess..”

“ Can I use ur name as my last name..??”

मी पुन्हा shock होतो…

“मंदार बोल ना..”

“ sure manasi… Actually मीच हे विचारायला हव होता.. मला खूप आवडेल… मानसी मंदार पाटील..”

तेव्हा पासून आजपर्यंत मला तिचं नाव घेतल की ती संध्याकाळ नक्की आठवते….

~ काजल कामिरे.

(संकलन: स्पंदन टीम, साभार – लेखक/कवी)

वयाच्या 44 व्या वर्षी सोशल मीडियामुळे तिची 38 वर्षाच्या त्याच्याशी घट्ट मैत्री झाली. जोडीदार, 2 मुले, सुखी संसार असे समान धागे दोघांत होते तरीदेखील एकमेकांबद्दल अशी ओढ का वाटत होती? काही वेळा काहीही कमी नसले तरी काहीतरी का हवं असतं? मैत्रीच्या पुढे जाऊन त्याने आता तिच्याकडे शारीरिक सुखाची मागणी केली. तिला खरेतर ते नको वाटत होते. छान मैत्री असेपर्यंत ती बिनधास्त होती पण आता मात्र त्याच्या गोड बोलण्याने तिची द्विधा मनस्थिती होत होती. मनाच्या एका उत्कट क्षणी तिची पावले त्याच्याकडे वळालीच… भर दुपारी 3 वाजता ती त्याला एकांतात भेटायला निघाली… मनातल्या सगळ्या विचारांवर मात करत ती त्याच्याकडे गेलीच… त्याने तिला हळुवार स्पर्श करत हळूच बाहुपाशात ओढली.. आजपर्यंत तिला तिच्या नवऱ्याशिवाय असा स्पर्श कोणीच केला नव्हता… तिने करूनही घेतला नसता.. मग हे ती आज स्वीकारत होती का? आणि कशासाठी?..

तिला आठवला 7 वर्षांपूर्वीचा तो प्रसंग… तिच्या बाळाच्या देखभालीसाठी ठेवलेल्या 20 वर्ष वयाच्या मदतनीस मुलीला आणि आपल्या नवऱ्याला नको त्या अवस्थेत तिने पकडले होते.. खूप उध्वस्त झाली होती ती त्यामुळे.. आपल्यात काय कमी होते म्हणून नवऱ्याने असा अपमान करावा.. ध्यानी मनी नसताना आयुष्याने तिला लाथाडले होते.. नवऱ्याने माफी मागितली, माझा पाय घसरला, परत असे होणार नाही बोलला, त्या मुलीला कामावरून काढले.. परत ती किंवा तशी घटना तिच्या आयुष्यात घडली नाही.. नवरा खूप चांगले वागत होता.. पण तिच्या मनावरचा ओरखडा पुसला गेला नव्हता… काळानुसार थोडा पुसट झाला होता इतकेच… कदाचित यामुळेच कि काय तिची पावले आज या मित्राकडे वळली!.. त्याने तिला बेभान होऊन किस करायला सुरुवात केली.. तीही बेधुंद व्हायला लागली.. त्याच्या मिठीत विरघळून जाता जाता कसे कोण जाणे ती एकदम सावध झाली. तिला डोळ्यासमोर सगळे दिसू लागले…. तिचा नवरा, मुले, आई, सासूबाई, बहीण, भाऊ… सगळे काय कुजबुज करत आहेत? तिच्याकडे घृणास्पद नजरेने बघत आहेत… आज अण्णा असते तर त्यांनी इकडचा गाल तिकडे केला असता. आणि स्वामी… स्वामी समर्थांपुढे आपण उभे तरी राहू शकू का? त्यांच्या नजरेला नजर देऊ शकू का? खाडकन कानफटात मारल्यासारखी ती भानावर आली.. तिने एकदम त्याचा हात झिडकरला… त्याच्या मिठीतुन स्वतःला सोडवून घेत आपण इथेच थांबूयात म्हणून त्याला विनवूू लागली. तोही तसा धूर्त होता. पहिल्याच प्रत्यक्ष भेटीत थोडे आवरते घेऊ… सगळे एकदम नको म्हणून त्यानेही तिच्या कलाने घेतले. तिने सुटकेचा निश्वास टाकला आणि ती धावत पळत घरी आली. संध्याकाळ होत आली होती. आल्या आल्या ती अंगावरच्या कपड्यानिशी शॉवरच्या थंडगार पाण्याखाली उभी राहिली… कितीतरी वेळ… सगळ्या भावना, लोभ, मोह, इच्छा वाहून जाईपर्यंत… शॉवरच्या पाण्याबरोबर तिचे डोळेही पाझरत होते…. मन आणि शरीर थंडगार होईपर्यंत ती तशीच निथळत होती.

नंतर शांतपणे आवरून देवघरात आली तो सासूबाईंनी तिला उशीर झाल्यामुळे आधीच दिवा लावला होता आणि तिला तुळशीतला तेवढा लाव ग म्हणाल्या. दिवा घेऊन ती अंगणात तुळशीपाशी आली. पण आज दिवा ठेवताना तिचा हात थरथरत होता. दिवा ठेवताच क्षणी तुळस शहारून आली असे तिला जाणवले आणि ती सुद्धा शहारली. त्याच वेळी तिच्या मनात आले आपल्या नवऱ्याने ‘ती’चूक केली म्हणून आपण हि ‘ती’चूक करायला पात्र आहोत, तो आपला अधिकार आहे असे आपल्याला वाटलेच कसे? पण तिच्यावरच्या खोल संस्कारांमुळे तिने हे वाटणे धुडकावून लावले आणि त्याला कधीही न भेटण्याचा तिने निश्चय पक्का केला. घरात येऊन तिने मोबाईलचे नेट ऑन करून त्या मित्राला ब्लॉक करून टाकले… सोशल मीडिया वरून हि आणि मनातूनही…

(संकलन: स्पंदन टीम, साभार – लेखक/कवी)

मे महिन्यात लग्न, मग हनिमून आणि आता रुटीन संसाराला सुरवात होतेय तेव्हढ्यात “वट पौर्णिमा” आली.
लग्नाआधी जेव्हा मी फक्त “चि” होतो आणि ती फक्त “कु” होती, तेव्हा केलेल्या धम्माली आठवत दोघेही बेडरूममध्ये “चिकूमिल्कशेक” पीत बसलो होतो.

दारातून आई डोकावली “अग, उद्या वटपौर्णिमा आहे बरं का, करणार आहेस ना,पूजा आणि उपास?
मिल्कशेक मध्ये नसलेली चिकूची बी माझ्या घशातअडकली. मी घाबरून बायकोकडे पाहिले, तोपर्यंत तिने हुशारीने ऑफिसच्या शिपाया सारखी मान हलवली होती. म्हणजे हो किंवा नाही दोन्ही अर्थ निघतात अशी. आईने अगदी ऑफिस मधल्या बॉस सारखेच केले. तिच्या मनानुसार अर्थ काढला,
आणि ती गेली.
आता तोफा सुरु. “म्हणजे मी कश्या विचारांची मुलगी आहे हे तू अजून तुझ्या आईला सांगितलं नव्हतंस?
हे काय पूजाबीजा उपासतापास , useless
जा तुझ्या आईला सांग जाऊन म्हणावं ,माझी बायकोअसली थेरं करीत नाही”
बापरे. मी रामराम म्हणत बाहेर हॉलमध्ये आलो, आईचे छद्मी सूर घुमले “काय रे नक्कीकरणारे ना रे ती उपास? की काही फार आधुनिकतेची थेरं आहेत तिच्या मनात? पाच मिनिटात दोनदा “थेरं” शब्दआला, मला आत कापरे भरलेले. दणकून आईला” हो तर !”असं उत्तर देऊन आत आलो.
“बोललास का आईंशी? मी गप्प “वाटलं च होतं मला. कसा बोलशील रे माई का लाल, ना तू?” तिच्या तोंडाचा पट्टा सुरु झाला. दोन मिनिटं झाल्यावर मी हळूच माझ्या नेहमीच्या “हरीण छाप” लेन्स डोळ्यांवर चढवल्या आणि तिच्याजवळ सरकून बसलो. “अग, नाही मी बोलू शकलो गं आईला, तू तरी समजून घे न मला, तू निदान पूजेचे नाटक तरी कर ना, प्लीज माझ्यासाठी,” ती विरघळली हळू हळू ,”बरं मी करीन नाटक पूजेचे, हां पण उपासबिपास जमणार नाही मला”
मी म्हणालो ओके, चालेल ते बघू नंतर, (हुश्श! हरीण छाप लेन्स always rocks!!)
सकाळ उजाडली.
देवाच्या खोलीत सगळा मांड मांडलेला आईची लगबग सुरु झालेली. मी स्वतः च कॉफी प्यायला म्हणून किचन मध्ये शिरलो तर आई हिला विचारीत होती “तू निर्जळी उपास करणार? की दूध फळे घेऊन?”
बायको रागाने काही उत्तर द्यायच्या आत मी बरळलो,
“अग, दुधफळे खाऊन करेल ती”
बायको गप्प होऊन बघतेय. माझ्याकडे थंड खुनशी डोळ्यांनी. बायको साडी नेसायला आत आल्यावर आधी तिच्या हातात मी हुशारीने कॉफीचा कप आणि आपल्याच घरातून चोरलेली बिस्किटे ठेवली म्हटलं, खाऊन घे आत्ता, मग पुढे बघू. पूजा बिजा आटोपली 12 वाजले, बायकोच्या चेहऱ्यावरही
न हॉलमधल्या घड्याळातही! आईने बजावले तिला, “छान दिसते आहेस, पूजा पार पडलीय, पण आज कुठे बाहेर पडायचं नाही बरं,”
मग माझ्याकडे वळून, तुझं आणि बाबांचं पान वाढते आता. बायको कडे हळूच पाहिले तर आता
तिच्या डोळ्यांत तिने “वाघिणीच्या लेन्स” घातलेल्या होत्या.

आमची नजरानजर होताच आईने taunt मारला “का म्हटलं, प्रेमविवाह म्हणून तू पण उपाशी राहतोयस का, काय?”
आता तिच्या डोळ्यातून ज्वाळाच येऊ लागल्या (सुरेख हिरव्या साडीतली रागावलेली बायको छान दिसतेय)
माझं डोकं चालेनासं झालं . 12.30..1 वाजला. आई जेवायला हाक मारत्येय. एव्हढ्यात बाबांनी बोलावलं मला म्हणाले अरे, जरा नाक्यावर जाऊन मेथी ची जुडी आण. संध्याकाळी मला मेथीचीच भाजी हवीय आज.
बाबांच्या पुढे आईचे काही चालत नाही(भाग्यवान होते जुन्या पिढीतले पुरुष!!)

मी मोटारसायकलची चावी काढली न वीज चमकली एकदम। आईला ओरडून सांगितले, “हिला नेतो ग बाहेर, मला काही पालेभाजीतलं कळत नाही. पटकन बाहेर गेलो ते डायरेक्ट हॉटेलात. झक्कास मसालाडोसा खाऊन बायकोचे डोळे निवले, घरी आलो मी ही ताव मारून जेवलो मग. 2 वाजता कोचावर बसून बडीशेप खाताखाता बाबा मिश्किल हसून म्हणाले “बाळ्या, नशीब तुझं, आईने आज पिशवी चेक केली नाहीये तुझी” आयला, खरंच की, मेथी ची जुडी आणलीच नाहीये मी बाबा,” बाबा हलकेच हसले, म्हणाले “अरे मी तरी कुठे तुला ‘मेथीची जुडी’ आणायला पाठवलं होतं?”
मी थक्क होऊन बघत राहिलो त्यांच्या कडे तर म्हणाले,
“अरे, आई जुन्या वळणाची आहे तुझी, तर तिच्या मनासारखी झाली तिची “वटपौर्णिमा”. सुनबाई चे ही प्रेम आहेच की तुझ्यावर मग, म्हणून मी ही आयडिया लढवली ,काय
झाली की नाही “सत्यवानाची सावित्री खुश!!!”

आमची वट पौर्णिमा तर तुमची “नट पौर्णिमा” (बाबा rocks!!) पुढे म्हणाले दर वेळी मी उपयोगी पडणार नाही, बाळ्या..
मी कॅलेंडर हातात घेऊन बसलोय ,पुढच्या सणाची स्ट्रॅटेजी ठरवायला.

(संकलन: स्पंदन टीम, साभार – लेखक/कवी)